Zasadniczym aktem prawnym regulującym sektor odnawialnych źródeł energii w Polsce jest ustawa Prawo energetyczne z  dnia 10 IV 1997 roku (z późniejszymi zmianami). Zawarte są w niej między innymi podstawowe definicje poszczególnych źródeł,  wymagania dot. generacji i dystrybucji energii, procedury przyłączania do sieci elektroenergetycznej, a także modele wsparcia dla różnych kategorii generacji i odbioru.

Rynkowa idea mechanizmu wsparcia

Od 1 października 2005 roku w Polsce istnieje ilościowy mechanizm wsparcia energetyki odnawialnej oparty o emisję i obrót świadectw pochodzenia energii zwanych potocznie zielonymi certyfikatami. Są to zbywalne papiery wartościowe przyznawane na podstawie decyzji prezesa URE właścicielom źródeł (min. solarnych) na jednostkę wygenerowanej w nich energii (kWh, MWh). Stanowią one wartość dodaną do wartość samej energii i mogą zostać sprzedane za pośrednictwem Towarowej Giełdy Energetycznej dowolnemu podmiotowi. Rynkowa idea mechanizmu wsparcia zakłada, że odbiorcami świadectw pochodzenia będą zakłady energetyczne obciążone kosztami emisji CO2. Zakłady te zobowiązane są wykupić lub otrzymać (wyprodukować) odpowiednią ilość (wolumen) zielonych certyfikatów lub uiścić opłatę zastępczą ustalaną przez URE. W ten sposób rozwój energetyki odnawialnej w naszym kraju miał być ewolucyjny i dopasowany do europejskich wymogów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.  Przeciwnicy tego modelu wykazują jednak jego liczne wady, z których najpoważniejsze to: faworyzacja wielkich inwestycji, nierównomierny przepływ środków, powstawanie grup interesów wpływających na wartość certyfikatów, uprzywilejowana pozycja współspalania, niewielki przyrost nowej infrastruktury energetycznej, słaba dywersyfikacja i decentralizacja źródeł.

Planowe zmiany:

W 2009 roku Rada Europejska wyznaczyła w dyrektywie 2009/28/WE nowe cele w zakresie unijnej polityki energetycznej. Polska powinna do roku 2020 osiągnąć 15% udział odnawialnych źródeł w ogólnym zużyciu energii brutto, przy czym dążyć do tego poprzez zróżnicowane wsparcie poszczególnych źródeł. Dyrektywa wskazuje konieczność wprowadzenia uproszczeń w prawie energetycznym, skrócenia procedur administracyjnych, wprowadzenia ułatwień dla mikrogeneracji i ograniczenie monopoli. W kontekście dyrektywy przygotowano i dyskutowano kilka projektów ustawy o Odnawialnych źródłach energii, wszystkie propozycje stawiają akcenty na rozwiązaniach stwarzających dogodne warunki do inwestowania w energetykę odnawialną – bezpośredni system dopłat do  zielonej energii oraz możliwie prosty i krótkotrwały proces administracyjny. Energetyka słoneczna znajduje się na uprzywilejowanej pozycji dostarczając rozwiązań idealnych dla mikrogeneracji , dla której przewidziano najwyższe wsparcie.